INFO Effenaf content

afbeelding via Giphy

Wees gegroet, vol van genade.

Ik heb daarstraks mijn eigen blog geraadpleegd om te beseffen dat het maar liefst drie maanden geleden is dat ik nog eens etwas met u deelde en mijn vraag aan u is dan onvermijdelijk: hoe heeft u dat in godesnaam kunnen overleven? Aangezien ik volgens mijn laatste post net (dat was toen ook zeer ruim te nemen) terug ben uit Wenen maar intussen zelfs al het sublieme Vietnam van mijn reislijstje heb kunnen schrappen - waarna ik het er meteen weer bovenaan op heb geplaatst, later meer daarover - was the tide wat mij betreft high. But you’re holding on he. U wel.

Er zijn zo van die dagen waarop het meezit en mijn humeur moeilijk te kelderen valt. We schrijven 19:11 en ik begin deze blog op het perron in Berchem, wachtend op mijn trein met vertraging en naast mij zit een anderhalfjarige met de nodige expressie en overdaad haar levensverhaal te brabbelen. Waar, ik geef het grif toe, ik ben soms bijzonder bitter, deze zaken (zoals daar zijn het latere vertrekuur op een zonnige dag, de duizendste vertraging ooit en een kleine uk die de sporen bijeenbrabbelt en -brult) mij op andere dagen al eens durven te enerveren of licht kregelig maken, of zelfs voluit een blik des doods in de ogen geven, zit ik hier vandaag doodleuk tussen het schrijven door bemoedigend ja te knikken richting de kleine spraakwaterval. We zijn aan het bonden.

Die aanhoudende positiviteit van zin is bijzonder. Mijn reisroes begint immers stilaan af te nemen, de werkmailstroom houdt helaas niet helemaal op en een aantal najaarsprojecten vergen nu al veel aandacht op het werk (dit boeit u voor geen platte hol, dat besef ik) maar daarnaast schijnt de zon, staat mijn buik voor een keer niet op 10 ton (warmte doet mij fameus opzwellen en uitzetten, en neen dat is geenszins gecorreleerd met de exponentiële toename in het nuttigen van chipjes en alcoholische consumpties door het zomerse weer hoe durft u dat ook maar te insinueren) én heb ik gisterenavond een lezer (shoutout to Marie en dat is dan ook meteen de laatste keer dat iemand mij nog een vraag durft te stellen) kunnen helpen met glutenvrije festivaltips waardoor ik het gevoel heb dat ik voor sommigen onder u effectief een meerwaarde beteken met mijn glutenvrij geblaat. Gelding is de max.

Ik maak in deze positieve flow dan ook publiekelijk het voornemen om dit weekend onze fameuze kaart te updaten met hotspots in Hanoi, Hoi An en HCMC en snel daaropvolgend een overzichtelijk overzicht (dat zijn de betere, heb ik uit goede bron vernomen) te formuleren in blogvorm met alle voedselgerelateerde uitstapjes die u dient in te plannen bij het afreizen naar Vietnam. Verwacht het tegen medio 2019.

Zo. U weet dat ik nog leef, ik weet niets van u maar dat mag u altijd verhelpen met een gele briefkaart of eenvoudigweg middels een elektronische kennisgeving op de sociale media. Bovenstaande beloftes ga ik evenwel niet vervullen omstreeks zestienhonderd uur op zaterdag aanstaande omdat we ons op dat moment collectief dienen toe te leggen op het brullen van onze Rode Duivels richting een meer dan verdiende derde plaats want anders gaan we ook onverbiddelijk fish & chips dienen te schrappen van ons weekmenu waar dat al niet opstaat om te beginnen want dat zijn gluten dus de Engelsen zijn nu al verloren amai dat was snel Kevin you may thank me later iets gaan drinken om beste vrienden te worden goh zo onverwacht maar alee 't is goed.

Ik verlaat u met de gevleugelde hashtag #REDTOGETHER (maar ik beloof plechtig dat het maar voor even is) en ga me nu toeleggen op het, onder begeleiding van een zomers aperitiefke, bereiden van een pasta met huisgemaakte pesto (awyassss). En mag daar een chippeke bij? Daar mag een chippeke bij.

De avond ga ik afsluiten met de verse tiramisu zonder koekjes met framboosjes die ik zonet in de ijskast heb geplaatst (vandaar de verschuiving in tijd cf. bovenstaande tijdsaanduiding).

IK ZIE HET U DENKEN U MAG ZWIJGEN.