INFO Huisarrest

Ik ben niet medisch geschoold en heb ook geen enkele vaardigheid die ons dichter bij een vaccin of diagnosticum kan brengen. Ik twijfel dan ook al een paar dagen of ik hier al dan niet iets over de huidige omstandigheden mag neerpennen (ik voel de eye rolls nu al), maar ik wil het gevoel van machteloosheid op een of andere manier van me afschrijven. Ik verblijf al vijf dagen met de nasleep van koorts en luchtwegklachten binnen zodat ik voor niemand buiten onze voordeur een gevaar ben, jij ziet hierbij een extra post over covid-19 in je feed verschijnen die je niet hoeft te lezen. Al bij al een faire deal.

Het zijn vreemde tijden. Mijn zus, vrienden en anderen in de gezondheidszorg bereiden zich tegen de klok voor op een oorlogssituatie. Oudere mensen in woonzorgcentra's zijn voor onbepaalde tijd geïsoleerd, en zo viert de oma van mijn lief zaterdag haar verjaardag alleen. Zwaar zieke patiënten in quarantaine moeten via hun gsm afscheid nemen van hun naasten, omdat niemand nog bij hen mag komen. En op sommige plaatsen in Italië zitten ziekenhuizen zozeer aan hun maximumcapaciteit dat artsen voor hartverscheurende keuzes worden gesteld. Dat is de sérieux van de crisis waar we voor staan.

En omdat dat blijkbaar nog steeds niet voor iedereen duidelijk is: het is dus niet het moment voor "gezellige gatherings". Maar evenmin is er nood aan hamsterpraktijken waarbij ik alleen kan veronderstellen dat je plant om de komende vier weken onophoudelijk faeces te produceren.

Als ik jullie iets mag toewensen voor de komende weken, dan is dat niet alleen een ijzersterk immuunsysteem voor al wie je lief is en een goed digitaal vangnet om het gevoel van isolatie tegen te gaan, maar vooral ook gezond verstand. Ik wens je het besef dat dat extra pak wc-papier of pasta er volgende week ook nog zal liggen (of opnieuw zal aangevuld zijn dankzij de fantastische winkelbedienden). Ik wens je de wetenschap dat collectieve activiteiten over een paar maanden nog altijd even leuk zullen zijn, vooral als iedereen er dan nog is om mee te vieren. En ik hoop dat het bij je daagt dat jij je in heel deze situatie misschien een onbenullig kleine schakel voelt, maar dat je letterlijk levens redt door je gedrag aan te passen. Het is echt nog nooit zo gemakkelijk geweest om een held te zijn.

Lees een boek, schrijf een brief, bel met je ouders en maak lekkers in je keuken - gelukkig worden glutenvrije bakproducten niet en masse door knaagdieren ingekocht. Ha.

If you ever think you're too small to have an impact, try going to bed with a mosquito in the room. Dus, alsjeblieft, be safe, stay safe in je kot en wees goed voor elkaar.