INFO Amandelsymboliek

Soms wou ik dat ik bepaalde zaken gewoon aan mezelf voorbij liet gaan. Ik ben ondertussen 27 jaar, in de ogen van sommigen volwassen en in de ogen van mezelf vooral iets ouder dan vorig jaar. Maar af en toe stijgt die leeftijd me naar het hoofd en heb ik zoiets van "toen kon ik dat niet, maar intussen ben ik al verder hé" en "ik heb veel geleerd de laatste jaren, dit zal me wel lukken". Misschien was het de roes van de succesvolle kabeljauwkroketten van gisterenavond, misschien zorgde het vooruitzicht van nieuwjaar gewoon voor een te groot enthousiasme rond verjaring.

Voor ons eindejaarsfeest heb ik beloofd om het dessert voor mijn rekening te nemen. Mijn succesvolle rijsttaarten en good ol' tiramisu's uit het verleden gaven me het nodige krediet om het toetje ook dit jaar te mogen verzorgen. Sinds vrijdag had ik een groter plan. Ik ging ze verrassen, mijn tafelgenoten. Iets gloednieuws voorschotelen waarvan ze geen genoeg konden krijgen en over de woorden struikelend (misschien dat een enkeling een verrukt kirretje zou slaken) zouden vragen waar ik dat goddelijk (ambitie is me niet vreemd) baksel gekocht had. "En is dat glutenvrij? Maar zot."

En dan zou het komen, Mijn Moment. Ik zou vol trots opstaan en mijn dijbenen voor een keer niet tegen de tafelrand stoten waardoor de glazen gevaarlijk beginnen te wankelen en er ergens een mes een wipje maakt. Ik zou de hand op de borst leggen en licht zelfingenomen (terecht) glimlachend volgende gevleugelde woorden spreken: "Wel, vrienden. Ik heb die helemaal zelf gemaakt". En we zouden lachen en elkaar spontaan in de armen vallen en de glazen heffen op niet alleen het nieuwe jaar, maar ook op het newfound baktalent van ondergetekende. En ik zou een avond lang gelukzalig dansen met een sugar rush van hier tot in Tokio.

"Die" zijn bokkenpootjes. Yup. Gewoon, bokkenpootjes (bokkenpoot-Julie: 1-0).

Intussen schrijven we een goeie 6 uur later op de voorlaatste dag van 2018. Ik heb nog steeds mijn pyjama aan met een intussen stevig beduimelde schort voor. Mijn humeur is doorheen de dag geëvolueerd van dansend het amandeleiwitmengsel (hoogmoed komt voor de val) kloppen naar "niks." (denk die punt erbij, die is belangrijk) antwoorden wanneer mijn lief vraagt wat er scheelt. Ik heb buikpijn van de suiker en mijn dijbenen plakken net niet tegen de onderkant van de tafel van al dat botervet. Voor mij staat een bak veel te dunne brokken bokkenpootjesgebak die na het schrijven van deze blogpost genadeloos in de vuilbak zullen belanden.

Maar toen ik daarnet aan het afwassen was (om het drama tot een hoogtepunt te brengen leek het me belangrijk dat ik ook elke gebruikte klopper, alle potjes, elke maatbeker en bakplaat bijeenbracht en met de hand afwaste), kreeg ik een inzicht. Over het leven. Jawel.

Je probeert iets nieuws, vol goede moed. Gaandeweg loopt er iets niet helemaal hoe het hoort. Zoals daar zijn: gespoten amandeleiwitmengsels die niet in pootjes blijven liggen maar gewoon over de bakplaat stromen (bokkenpoot-Julie: 30-0). Maar je blijft positief denken, negeert de tegenslag en bent vastbesloten om je nieuwe onderneming tot een goed einde te brengen. Je denkt in oplossingen, niet in problemen. Je kan ze altijd achteraf nog in stukjes snijden, toch?

Tot de rode lichten niet meer te missen zijn en je de half wakke, half bruingeblakerde bokkenschaal uit de oven haalt en besluit dat het genoeg geweest is. Je probeert misschien nog even om boter-en-chocolade-crème all in one te maken (waar zat je in godsnaam met je hoofd) maar dat goedje belandt ook snel in de Mechelse riolering. Tijd voor damage control. Je besluit om gewoon geen botercrème te maken, en geen chocolade meer te smelten. Denk het teleurgesteld hoofdschudden er even bij, will you.

Eerst ben je boos, je brult tegen je lief en praat hem een schuldgevoel aan. Want de arme jongen heeft zich een ganse dag niet in de keuken durven vertonen en heeft bijgevolg een fundamenteel aandeel in dit fiasco. Dat spreekt vanzelf. Maar dan, nog een halfuurtje later, kom je bij je positieven. It was all you. Je bergt rustig op wat je nog kan opbergen en begint de keuken proper te maken. En terwijl je kommen afdroogt en de rest dan toch maar in de vaatwasser keilt (I'm only human) bedenk je dat het eigenlijk wel oké is.

Je hebt jezelf uitgedaagd, maar dit keer zonder succes. Je bent wat geld verloren, en vooral tijd die je liever anders had gespendeerd. Misschien aan een leuke wandeling - misschien zelfs aan wat sport. Er hangt een vaag geurtje in de kamer dat je nog een tijdje aan de mislukking zal doen denken - maar na een grondige schoonmaak merk je er alleszins uiterlijk niet meer veel van. Alles is weer klaar voor iets nieuws. En wie weet, misschien probeer je datzelfde volgend jaar nog wel eens. (Not in a million years, bokkenpoot-Julie: 30-1.)

Dus. Ik wens jullie veel goede moed voor nieuwe beproevingen in 2019 - en vooral de energie om je keuken (dat is symbolisch hé) proper te maken wanneer het toch niet loopt hoe je gehoopt had. Hier staat de verse good old tiramisu in de ijskast. Fijn eindejaar!

PS - Misschien is het je opgevallen, maar ik heb het gevoel dat we elkaar na 5 jaar genoeg kennen om te tutoyeren.