INFO Een leven zonder gluten

Deze maand vier ik mijn drie jaar glutensanssary - zo anniversary sans gluten, hebdem? HEBDEM? Ik heb dat woord even verzonnen en we gaan dat collectief hi-la-risch vinden, drie, twee, een HAHAHAHAHA - en ik vond dat tijd voor een evaluatie. Question de wederom mijn verworven wijsheid te kunnen delen (of gebrek daaraan) en u misschien herkenbare fenomenen voor te schotelen.

    

   

Vaststelling 1. De timing van mijn darmen was on point

Als ik kijk naar het moment waarop ik mijn diagnose heb gekregen en de evolutie die het voedingsaanbod sindsdien heeft doorgemaakt, kan ik alleen maar concluderen dat het veel slechter had gekund. In vergelijking met pakweg 15 jaar geleden (toen een vriendin van mij diezelfde diagnose al kreeg), zijn we stevig vooruit aan het marcheren. Het aanbod online en in winkels is in volle groei en bloei, horecazaken nemen de problematiek stilaan serieus en pakken hem her en der al met kennis van zaken aan, en de medemens begint ook meer en meer te weten wat voor een wezen die glutard in feite is (just so we're clear: melk is lactose, fruit en aardappelen zijn glutenvrij, ja).

Bovendien vinden naast ietwat opgefokte massafabrikanten ook meer en meer lokale en gezonde initiatieven de weg naar mijn watertandende mond. Aanvankelijk was het winkelen voor glutenvrij eten eerder een scenario dat zich roekeloos à la [Julie, upon finally seeing "glutenvrij" op een verpakking, een winkelrek of in een diepvriescompartiment] "EW MY GOOOOOD CHECKT DA IK MAG DA ETEN IK KOOP HET ALLEMAAL" voltrok, nu let ik echter meer op voor de zogenaamde volproppers in producten die het allemaal wat minder glutenvrij moeten doen lijken. Ik voel mij ook veel beter met meer pure alternatieven, maar dat zal niet meer dan logisch zijn. Daarnaast kan de bierdrinker in mij, onder gouden begeleiding, stilaan ook weer hoogtij vieren, want de glutenvrije bierverkenningstocht is volop gaande - santé quoi. 

Vaststelling 2. Ik ben en vogue 

Move over, Wintour. Over de glutenvrije hype hebben we ondertussen al genoeg gesproken en geleuterd - laat ik anders even uw geheugen opfrissen #famedropping - maar er is betrekkelijk weinig ontkennen aan: glutenvrij werd/wordt de laatste tijd stevig opgehemeld en door media beschreven, en sijpelt meer en meer door naar hippe, jonge eetzaken en andere trendy verkoopinitiatieven. Waar ik aanvankelijk bang was dat alles smakeloos, saai of beperkt ging blijven en ik nooit meer op restaurant zou kunnen gaan (een ware doodsteek for I dearly love to eat), zie ik daar stilaan een regenboog met kabouters met oversized brillen op roze pony's met een ombre aan de horizon. Het kan zijn dat ik 'glutenvrij' gewoon meer spot in trendy zaken dan in ietwat banaler ogende etablissementen (dat klinkt een beetje te posh naar mijn goesting, I don't mean to offend) omdat ik nu eenmaal een glutard met shtijl ben (uhu) en daar meer spontaan binnenga, maar ik vind het toch frappant.

Jongere zaken lijken in mijn ogen makkelijker op de glutenvrije boot te springen, zoals yet to try out Burgers & Booze, Il Cardinale en Jeroen zijn haute dogs of reeds geapprecieerde Umamido, Orso en lunchhuisjes zoals Peck 47 en AMI in Brussel of nog gusta's bistro ... Het zijn allemaal mooie, ietwat hipster eetplaatsjes die aan de glutard denken of op zijn minst een waardige poging doen om voor dit magisch wezen te cateren. Mijn theorie is dat veel van deze zaken met jonge mensen werken die de opkomst van glutards in hun omgeving opmerkten of de hashtag #glutenvrij vaker zagen passeren op instagram - wat het ook moge wezen, ik ben hen dankbaar. Glutenvrij raakt zo un petit peuvan zijn 'annoyingdieet'-imago af, en dat juich ik toe. Woehoe zeg ik dan.

Vaststelling 3. Een leven zonder buikpijn n'est pas pour moi

Mijn darmen zijn, net als mijn algemene motoriek, spastisch en dat zijn ze al sinds mijn geboorte. Ik voel mij veel beter nu dan voor mijn diagnose, aber de spasmes blijven. Toen ik na een jaar van hoofdpijn, hartkloppingen, de trap niet meer op kunnen en waarin alles wat ik at mij instant met kruimel en macht leek aan te vallen, een concrete remedie met do's en don'ts kreeg, was dat een fameuze opluchting. Mijn gezondheid en energiepeil verbeterden significant en volgens de specialist waar ik om de twee jaar eens passeer voor een gezellige encounter met de maagdarmtube, zijn mijn darmen hersteld van hun initiële schade en ben ik goed bezig met mijn dieet. Helaas blijven uneasy buikgevoelens en een schommelend algemeen welzijn en immuunsysteem deel uitmaken van mijn dagelijks leven - zelfs al is er geen agressieve gluut aan te pas gekomen.

Ik besef zeker dat ik absoluut niet mag klagen, ik heb mails gehad van mensen die veel meer dan alleen gluten moeten laten en daar fameus van zijn afgevallen (hetgeen bij mij niet noodzakelijk het geval is, maar dat kan ook toegeschreven worden aan het bovenvermelde feit dat ik bijzonder gaarne boef) of andere horrorstories rond foute diagnoses en moedeloze zoektochten naar een gezond leven - ik wou dat ik hen allemaal kon helpen. Ik heb chance dat ik enkel gluten moet laten en mijn leven daar niet door wordt gedomineerd (al wordt dat misschien af en toe anders bevonden door mijn directe omgeving, sorry directe omgeving loveyouyouthabestxoxo), maar het lijkt wel dat ik mij nooit echt tiptop in tha tummay of immer wakker en sterk ga voelen. Misschien heeft mijn 'sporen van'-roekeloosheid of het ook in minder bekende contreien durven op restaurant gaan daar soms iets mee te maken, ik ben een avontuurlijke cowboy, maar over het algemeen zal je mij het dieet nochthans immer trouw zien naleven. Nuja, kijkt, het zij zo - so we beat on, boats against the current etc etc. Ik vind het allemaal zeer oké.

En u, hoe ervaart u uw glutenvrij bestaan?

Tweet