INFO Een portie chagrijn en een adresje of drie
Dag vriendschap
Hoe gaat het met u? Lekker gegeten vandaag? Is uw hond genezen? Nog last van uw knie daar? Ik heb een slechte dag. En ik weet dat u unconditionally van mij houdt, maar ik ga het toch zeggen: ik ben niet zo goed bezig. Ik heb zo'n honderddrieëntachtigduizendmiljoen zaken die ik tot een goed einde wil en moet brengen, deze blog prijkt relatief hoog op het lijstje, en aan het einde van de week is het nog steeds een mirakel als ik er gewoon in geslaagd ben om te blijven ademen, mijn lessen wiskunde voor te bereiden (I lead a most gripping life) en mezelf driemaaldaags te voederen - en zelfs dat lukt niet altijd. C'est fou quoi.
Vorige week was een beetje gestoord: ik zag de rijen voor Jeroen Meus op de boekenbeurs, ik was verheugd dat coup de soup nu echt officieel aan de glutards denkt (YAY US YAY SOUP DRINKINGZ ALL THE TIMEZ) en ik ergerde mij steendood aan dat muisje of twee dat mijn kothuis als home sweet home beschouwt (no yay). Ik heb tussen mijn lessen door ook nog Duitse vrienden uit mijn Erasmustijd geëntertaind, een veganistisch adresje in de Tiensestraat in Leuven uitgeprobeerd en goedgekeurd, soep met glutenvrije crackers gegeten bij Lombardia en met zuslief glutenvrij gekokkereld met voedzaamheden uit HNGRY - one to watch, I tell ya. Over het algemeen heb ik heel weinig geslapen en weet ik nu dus even niet meer waar mijn hoofd staat. Ja, boven mijn schouders op mijn nek, ja, ha-ha.
Naast een algemene chagrijnigheid die zich vandaag van mij meester maakt, zit ik echt met heel veel aan mijn niet nader gelokaliseerd hoofd. Ik heb net een beetje zitten grienen op de remake van Band Aid 30 (me so uncool) en mij gerealiseerd dat de tijd ongelooflijk snel gaat. En dan bedoel ik dat zowel op het niveau van uren als jaren, I seem to have no time. En het weerzien met mijn Erasmussertjes got me thinking, ik was slechts drie jaar geleden een half jaar in Parijs waar ik mij volpropte met baguettes en andere verrukkelijkheden van mijn Parijse boulanger op de hoek, waar ik naar hartenlust met Desperados en Belgische bieren collectieve toosten uitbracht car c'est beau la vie, waar ik crêperies aandeed op Montmartre en Kerstmarktjes afstruinde en zowaar overal waar ik kwam alles kon eten waar ik mijn hoofd, hart en zinnen op zette. En toen ik thuiskwam was wijlen Whitney opeens niet meer en begon de glutard in mij zijn stengels te laten zien.
Eigenlijk is dat toch een beetje zoals de naweeën van een break-up soms hé, zo dat glutenvrij gaan? No? Just me? Op goede dagen kan u probleemloos voorbij bakkers dartelen, zoals u als hernieuwde singleton (een wiskundige verzameling die slechts uit een element bestaat, Julie knows her math) op dergelijke dagen volledig onbezonnen plaatsen kan voorbijgaan waar een herinnering aan vastkleeft, en op andere dagen is alles te veel en kan de bom (u weet wel, that emotional bomb) barsten voor u het goed en wel beseft. En als ik dan van die comments zie op de aankondiging van de piet op groene fiets met groen pak en - most importantly - glutenvrije pepernoten (topinitiatief! - al krijg ik serieus grijs/zwart/knalroos/fluogeel/spierwit haar (waar u het meeste aanstoot aan neemt) van dat kleurdebat, HET SCHOORSTEENROET YOU GUYS) die zo veel zeggen als kinderen met glutenallergie moeten dan maar gewoon geen pepernoten eten - inderdaad, vriendelijke anonieme persoon, laten we het leuke collectieve samenzijn rond de Sint ontzeggen aan sommige kindjes omdat zij nu eenmaal geen gluten kunnen verteren, they don't deserve fun - moet ik zuchten en bedenk ik mij teleurgesteld dat er nog heel veel sensibilisering to do is. U en ik hebben niet gevraagd om glutenvrij te moeten leven en het zou aangenaam zijn moesten sommige mensen hun hoofd uit de aars halen en hierover nadenken voor ze dergelijke reacties posten of met walging mijn portie glutenvrije voeding aanstaren.
Maar bon, luister vooral niet te veel naar mijn rantings vandaag, probeert u liever volgende geen nadere toelichting vereisende adresjes uit die wel hun hand uitsteken naar ons, arme (en chagrijnige) glutards, en laat mij vooral weten wat u ervan denkt. Ik ga nog even mijn hoofd in de koelkast stoppen.
Tweet
Hoe gaat het met u? Lekker gegeten vandaag? Is uw hond genezen? Nog last van uw knie daar? Ik heb een slechte dag. En ik weet dat u unconditionally van mij houdt, maar ik ga het toch zeggen: ik ben niet zo goed bezig. Ik heb zo'n honderddrieëntachtigduizendmiljoen zaken die ik tot een goed einde wil en moet brengen, deze blog prijkt relatief hoog op het lijstje, en aan het einde van de week is het nog steeds een mirakel als ik er gewoon in geslaagd ben om te blijven ademen, mijn lessen wiskunde voor te bereiden (I lead a most gripping life) en mezelf driemaaldaags te voederen - en zelfs dat lukt niet altijd. C'est fou quoi.
Vorige week was een beetje gestoord: ik zag de rijen voor Jeroen Meus op de boekenbeurs, ik was verheugd dat coup de soup nu echt officieel aan de glutards denkt (YAY US YAY SOUP DRINKINGZ ALL THE TIMEZ) en ik ergerde mij steendood aan dat muisje of twee dat mijn kothuis als home sweet home beschouwt (no yay). Ik heb tussen mijn lessen door ook nog Duitse vrienden uit mijn Erasmustijd geëntertaind, een veganistisch adresje in de Tiensestraat in Leuven uitgeprobeerd en goedgekeurd, soep met glutenvrije crackers gegeten bij Lombardia en met zuslief glutenvrij gekokkereld met voedzaamheden uit HNGRY - one to watch, I tell ya. Over het algemeen heb ik heel weinig geslapen en weet ik nu dus even niet meer waar mijn hoofd staat. Ja, boven mijn schouders op mijn nek, ja, ha-ha.
Naast een algemene chagrijnigheid die zich vandaag van mij meester maakt, zit ik echt met heel veel aan mijn niet nader gelokaliseerd hoofd. Ik heb net een beetje zitten grienen op de remake van Band Aid 30 (me so uncool) en mij gerealiseerd dat de tijd ongelooflijk snel gaat. En dan bedoel ik dat zowel op het niveau van uren als jaren, I seem to have no time. En het weerzien met mijn Erasmussertjes got me thinking, ik was slechts drie jaar geleden een half jaar in Parijs waar ik mij volpropte met baguettes en andere verrukkelijkheden van mijn Parijse boulanger op de hoek, waar ik naar hartenlust met Desperados en Belgische bieren collectieve toosten uitbracht car c'est beau la vie, waar ik crêperies aandeed op Montmartre en Kerstmarktjes afstruinde en zowaar overal waar ik kwam alles kon eten waar ik mijn hoofd, hart en zinnen op zette. En toen ik thuiskwam was wijlen Whitney opeens niet meer en begon de glutard in mij zijn stengels te laten zien.
Eigenlijk is dat toch een beetje zoals de naweeën van een break-up soms hé, zo dat glutenvrij gaan? No? Just me? Op goede dagen kan u probleemloos voorbij bakkers dartelen, zoals u als hernieuwde singleton (een wiskundige verzameling die slechts uit een element bestaat, Julie knows her math) op dergelijke dagen volledig onbezonnen plaatsen kan voorbijgaan waar een herinnering aan vastkleeft, en op andere dagen is alles te veel en kan de bom (u weet wel, that emotional bomb) barsten voor u het goed en wel beseft. En als ik dan van die comments zie op de aankondiging van de piet op groene fiets met groen pak en - most importantly - glutenvrije pepernoten (topinitiatief! - al krijg ik serieus grijs/zwart/knalroos/fluogeel/spierwit haar (waar u het meeste aanstoot aan neemt) van dat kleurdebat, HET SCHOORSTEENROET YOU GUYS) die zo veel zeggen als kinderen met glutenallergie moeten dan maar gewoon geen pepernoten eten - inderdaad, vriendelijke anonieme persoon, laten we het leuke collectieve samenzijn rond de Sint ontzeggen aan sommige kindjes omdat zij nu eenmaal geen gluten kunnen verteren, they don't deserve fun - moet ik zuchten en bedenk ik mij teleurgesteld dat er nog heel veel sensibilisering to do is. U en ik hebben niet gevraagd om glutenvrij te moeten leven en het zou aangenaam zijn moesten sommige mensen hun hoofd uit de aars halen en hierover nadenken voor ze dergelijke reacties posten of met walging mijn portie glutenvrije voeding aanstaren.
Maar bon, luister vooral niet te veel naar mijn rantings vandaag, probeert u liever volgende geen nadere toelichting vereisende adresjes uit die wel hun hand uitsteken naar ons, arme (en chagrijnige) glutards, en laat mij vooral weten wat u ervan denkt. Ik ga nog even mijn hoofd in de koelkast stoppen.
CATCH OF THE DAY Gezelligheid bij Vega Verso, HNGRY en Lombardia
VEGA VERSO
Tiensestraat 20
3000 Leuven
+32 471 87 04 06
HNGRY
Kleine Markt 14
LOMBARDIA
Lombardenvest 78
2000 Antwerpen
+32 3 233 68 19
 |
| Vega Verso (dat goddelijk broodje met cashewnotencrème, zongedroogde tomaatjes en rucola was all mine) |
 |
| Geselecteerde maaltijd bij HNGRY (les van de dag: worsten barsten) |
 |
| Yes we can op de menu van Lombardia |
Reacties
Een reactie posten