GASTON Koekje van andermans deeg

Een onbehaaglijk gevoel maakt zich meester van de aandachtige lezer. Geen gecursiveerde Angelsaksische uitdrukkingen. Geen komieke noot tussen twee gedachtestreepjes. Geen bewegend internetplaatje waarmee wordt bevestigd dat de lezer niet alleen is in zijn lijden. Onrustig laat hij zijn ogen dwalen over de eerste alinea van dit relaas op zoek naar een verdoken vloekje van de schrijfster of een vrolijke anekdote die voortgaat op een gevoel van saamhorigheid en de wetenschap lotgenoten te zijn. Stilaan dringt een zeker besef zich op. Onthutst knabbelt de lezer op zijn vervangproduct. Eén begrip uit een ver verleden komt bovendrijven aan het oppervlak van zijn bewustzijn. Niet bij machte om het woord luidop uit te spreken, laat hij huiverend een fluister ontsnappen aan zijn lippen.

Een glutentolerante.


Vreest echter niet, brave lezers, ik kom in vrede. Ik hang niet vol met kruimels graan. Mijn naam is Marthe Verhaert en naast een achternaam deel ik ook een huis en twee ouders met Julie. Ik ben anderhalf jaar jonger dan mijn glutenintolerant gezinslid en ben nog steeds gastro-enterologisch gerechtigd om gluten tot mij te nemen. Als geneeskundestudent ben ik echter ook begaan met het welzijn van de minder voorspoedige mens. Sinds twee jaar ben ik in supermarkten bijna net zo vaak als Julie in euforie te betrappen bij het ontdekken van een nieuw glutenvrij product. Zoals het cliché voorschrijft, probeer ik Julies geluk te verzekeren door voor haar ieder artikel dat het label glutenvrij draagt, in te slaan. Zo is het gebeurd dat mijn ouders en ik in de periode na de diagnose van mijn zus een uitgebreid arsenaal aan glutenvrije kookboeken hebben gestockeerd in de veronderstelling dat Julie dan haar eigen boontjes verder wel zou doppen en wij ons schaamteloos tegoed konden doen aan broodjes spaghetti met extra taart en pintjes.

De wetenschap dat je met een kleine 60 minuutjes intensief kokkerelwerk ook een chocolate chip cookie kan eten wanneer je daar op zondagnamiddag eens een craving voor hebt, geeft echter weinig instant gratification en laat dat nu net zijn waar het in onze generatie om draait. Als altruïstisch angèleke besloot ik vorig weekend zelf de keukenschort aan te trekken. Ik liet mij in deze onbaatzuchtige bedevaart leiden door een bijbel die zich op zakenreis in Amerika aan vaderlief heeft geopenbaard. Het betreft 'the how can it be gluten free cookbook' van America's test kitchen. De auteurs van het werk zijn revolutionair in die zin dat zij niet zomaar de glutenmonsters in het gebruikelijke recept vervangen door glutenvrije varianten, zij gaan in de plaats op zoek naar een aangepaste bereidingstechniek die de diverse eigenschappen van glutenvrije producten respecteert. Dit alles vanuit het gewaardeerde begrip dat glutards ook mensen zijn en dat naast hun darmvlokken niet ook hun smaakpapillen zijn gesneuveld in de strijd met coeliakie.

Ik besloot strawberry muffins te maken. Zonder veldervaring op gebied van muffins bakken, begon ik aan deze odyssee en het resultaat mocht er verrassend genoeg zijn. Ik predik een vrije interpretatie van het recept uit het kookboek van America's test kitchen. Met 'vrije interpretatie' bedoel ik dat ik de ounces ruwweg omgerekend heb naar grammen en de ingrediënten die ik niet in huis had roekeloos achterwege heb gelaten. Een goede muffin gaat of staat blijkbaar met zijn smeuïge binnenkant. Om de juiste densiteit, structuur en vochtigheid te verkrijgen werkt men met 3 eieren en volle yoghurt.

Ingrediënten
300 gram glutenvrije bloem (+ 1 theelepel aardappelzetmeel)
1 eetlepel bakpoeder
½ theelepel zout
¼ theelepel kaneelpoeder
150 gram suiker
8 eetlepels ongezouten boter, gesmolten en afgekoeld
½ kop volle yoghurt
3 eieren
aardbeien
2 eetlepels rietsuiker (voor afwerking)

(c) YWG


Bereiding
Zeef bloem, bakpoeder, zout en kaneelpoeder en meng in een grote kom. Meng suiker, gesmolten boter, yoghurt en eieren in een aparte kom tot een mooi geheel. Schep eimengsel onder bloemmengsel tot alles goed is gecombineerd. Voeg aardbeistukjes toe.

(c) YWG


Dek de kom af met plastiekfolie en laat het mengsel gedurende 30 minuten rusten op kamertemperatuur. Omdat glutenvrije bloem een hogere zetmeelinhoud heeft en zetmeel water slechts traag absorbeert, moet het deeg de tijd krijgen zich uniform te kunnen hydrateren en te verzachten.

(c) YWG


Verwarm de oven voor op 180 graden. Vet, naargelang de bezetting van uw keukenkast, een muffinbakplaat of silicone cupcakevormpjes in en vul ze gelijkmatig met het deeg. Besprenkel met rietsuiker voor een mooie gouden korst. Bak voor 16-20 minuten. Plaats een mes in het midden van de muffin. Als er geen deeg meer aan het mes kleeft, zijn ze klaar.

(c) YWG


Laat de muffins afkoelen voor een tiental minuutjes. Consumptie gebeurt best op de dag van de bereiding. Na afkoeling zijn ze 1 dag houdbaar in een zip-lock bag op kamertemperatuur of tot 3 weken, individueel ingewikkeld in plastiekfolie en ingevroren in said zip-lock bag. Om weer op te dienen, ontdooien in de microgolf en 10 minuten in de oven op 180 graden opwarmen.

Gezien ik linguïstisch beduidend minder enthousiast ben bedeeld dan mijn zus, heb ik er ongeveer vijf keer zo lang over gedaan een blogpost te schrijven. Het is met een nostalgisch traantje dat ik afscheid neem van het computerscherm waarvoor ik menig uur heb gesleten, maar ook met een zekere trots dat ik de young and wild and glutenfree-pen weer teruggeef aan diens gelauwerde auteur.

Het gaat u goed.
Marthe

Reacties