GASTON Koekje van andermans deeg
Een onbehaaglijk gevoel maakt zich meester
van de aandachtige lezer. Geen gecursiveerde Angelsaksische uitdrukkingen. Geen
komieke noot tussen twee gedachtestreepjes. Geen bewegend internetplaatje
waarmee wordt bevestigd dat de lezer niet alleen is in zijn lijden. Onrustig
laat hij zijn ogen dwalen over de eerste alinea van dit relaas op zoek naar een
verdoken vloekje van de schrijfster of een vrolijke anekdote die voortgaat op
een gevoel van saamhorigheid en de wetenschap lotgenoten te zijn. Stilaan
dringt een zeker besef zich op. Onthutst knabbelt de lezer op zijn
vervangproduct. Eén begrip uit een ver verleden komt bovendrijven aan het
oppervlak van zijn bewustzijn. Niet bij machte om het woord luidop uit te
spreken, laat hij huiverend een fluister ontsnappen aan zijn lippen.
Een glutentolerante.
Vreest echter niet, brave lezers, ik kom
in vrede. Ik hang niet vol met kruimels graan. Mijn naam is Marthe Verhaert en
naast een achternaam deel ik ook een huis en twee ouders met Julie. Ik ben
anderhalf jaar jonger dan mijn glutenintolerant gezinslid en ben nog steeds
gastro-enterologisch gerechtigd om gluten tot mij te nemen. Als
geneeskundestudent ben ik echter ook begaan met het welzijn van de minder
voorspoedige mens. Sinds twee jaar ben ik in supermarkten bijna net zo vaak als
Julie in euforie te betrappen bij het ontdekken van een nieuw glutenvrij
product. Zoals het cliché voorschrijft, probeer ik Julies geluk te verzekeren
door voor haar ieder artikel dat het label glutenvrij draagt, in te slaan. Zo
is het gebeurd dat mijn ouders en ik in de periode na de diagnose van mijn zus
een uitgebreid arsenaal aan glutenvrije kookboeken hebben gestockeerd in de
veronderstelling dat Julie dan haar eigen boontjes verder wel zou doppen en wij
ons schaamteloos tegoed konden doen aan broodjes spaghetti met extra taart en
pintjes.
De wetenschap dat je met een kleine 60
minuutjes intensief kokkerelwerk ook een chocolate chip cookie kan eten wanneer
je daar op zondagnamiddag eens een craving voor hebt, geeft echter
weinig instant gratification en laat dat nu net zijn waar het in onze
generatie om draait. Als altruïstisch angèleke besloot ik vorig weekend
zelf de keukenschort aan te trekken. Ik liet mij in deze onbaatzuchtige
bedevaart leiden door een bijbel die zich op zakenreis in Amerika aan vaderlief
heeft geopenbaard. Het betreft 'the how can it be gluten free cookbook' van
America's test kitchen.
De auteurs van het werk zijn revolutionair
in die zin dat zij niet zomaar de glutenmonsters in het gebruikelijke recept
vervangen door glutenvrije varianten, zij gaan in de plaats op zoek naar een
aangepaste bereidingstechniek die de diverse eigenschappen van glutenvrije producten
respecteert. Dit alles vanuit het gewaardeerde begrip dat glutards ook
mensen zijn en dat naast hun darmvlokken niet ook hun smaakpapillen zijn
gesneuveld in de strijd met coeliakie.
Ik besloot strawberry muffins te
maken. Zonder veldervaring op gebied van muffins bakken, begon ik aan deze odyssee en het resultaat mocht er verrassend genoeg zijn. Ik predik een vrije
interpretatie van het recept uit het kookboek van America's test kitchen. Met
'vrije interpretatie' bedoel ik dat ik de ounces ruwweg omgerekend heb
naar grammen en de ingrediënten die ik niet in huis had roekeloos achterwege
heb gelaten. Een goede muffin gaat of staat blijkbaar met zijn smeuïge
binnenkant. Om de juiste densiteit, structuur en vochtigheid te verkrijgen
werkt men met 3 eieren en volle yoghurt.
Ingrediënten
300 gram glutenvrije bloem (+ 1 theelepel aardappelzetmeel)
1 eetlepel bakpoeder
½ theelepel zout
¼ theelepel kaneelpoeder
150 gram suiker
8 eetlepels ongezouten boter, gesmolten en
afgekoeld
½ kop volle yoghurt
3 eieren
aardbeien
2 eetlepels rietsuiker (voor afwerking)
Bereiding
Zeef bloem, bakpoeder, zout en
kaneelpoeder en meng in een grote kom. Meng suiker, gesmolten boter, yoghurt en
eieren in een aparte kom tot een mooi geheel. Schep eimengsel onder bloemmengsel
tot alles goed is gecombineerd. Voeg aardbeistukjes toe.
Dek de kom af met plastiekfolie en laat
het mengsel gedurende 30 minuten rusten op kamertemperatuur. Omdat glutenvrije
bloem een hogere zetmeelinhoud heeft en zetmeel water slechts traag absorbeert,
moet het deeg de tijd krijgen zich uniform te kunnen hydrateren en te
verzachten.
Verwarm de oven voor op 180 graden. Vet,
naargelang de bezetting van uw keukenkast, een muffinbakplaat of silicone
cupcakevormpjes in en vul ze gelijkmatig met het deeg. Besprenkel met
rietsuiker voor een mooie gouden korst. Bak voor 16-20 minuten. Plaats een mes
in het midden van de muffin. Als er geen deeg meer aan het mes kleeft, zijn ze
klaar.
Laat de muffins afkoelen voor een tiental
minuutjes. Consumptie gebeurt best op de dag van de bereiding. Na afkoeling
zijn ze 1 dag houdbaar in een zip-lock bag op kamertemperatuur of tot 3
weken, individueel ingewikkeld in plastiekfolie en ingevroren in said zip-lock bag.
Om weer op te dienen, ontdooien in de microgolf en 10 minuten in de oven op 180
graden opwarmen.
Gezien ik linguïstisch beduidend minder
enthousiast ben bedeeld dan mijn zus, heb ik er ongeveer vijf keer zo lang over
gedaan een blogpost te schrijven. Het is met een nostalgisch traantje dat ik
afscheid neem van het computerscherm waarvoor ik menig uur heb gesleten, maar ook met een zekere trots dat ik de young and wild and glutenfree-pen weer
teruggeef aan diens gelauwerde auteur.
Het gaat u goed.
Marthe
Reacties
Een reactie posten