BAKCHALLENGE 2: Healthy donuts

Na het succesvol voltooien van hartige challenge 1, hoopte ik dat mijn goede vriend Murphy ook deze week zou wegblijven. Het aantal paniekaanvallen bleef beperkt tot drie.

   

De ingrediëntenlijst (aangename kennismaking chufameel, I had no idea you existed) zorgde voor paniekaanval nummer een. Niet de producten op zich, allemaal zaken die je makkelijk (maar tegen een fameus prijsje) in de Bioplanet of natuurwinkel kan vinden, maar wel de diversiteit. Bij veel ingrediënten is er immers een ruime marge om met een misstap iets grandioos te laten mislukken. En in dat laatste excelleer ik. Goede keuze daar toen in den beginne Julie, merci, echt. Ik ben er ook net op tijd achtergekomen dat een gevriesdroogde aardbei niet hetzelfde is als een diepgevroren aardbei - ik heb ze evenwel gewoon in de winkel gelaten.

Een tweede bron van stress was het lokaliseren van een donutbakvorm. Blijkbaar is dat een redelijk exclusief bakproduct, althans in de Mechelse regionen. Om paniekaanval nummer twee tot het minimum van hartkloppingen te herleiden heb ik na enkele onsuccesvolle winkelbezoeken, gewoon rondgebeld om er dan uiteindelijk eentje kunnen vinden in de stock van CASA. Het verdwijnen van ettelijke euros uit mijn portemonnee later, schrijven we dan eindelijk zondag 17 februari. D(onut)-day.

Tijdens het bereidingsproces heeft Christophe zich slechts eenmaal vertoond in de keuken. Hij uitte zijn goedbedoelde bezorgdheid bij de aanblik van mijn chaotische baktafel en het natte en droge mengsel dat ik dra zou verzoenen, en ik mompelde iets als joengbolaf en kon verder werken in alle rust. Omdat Bakken zonder gluten een kookboek is met enkel kunstzinnige foto's van het eindresultaat, is het natuurlijk altijd bidden dat de tussenstapjes eruitzien hoe ze er moeten uitzien. In mijn geval was dat alvast geen glad deeg. Paniekaanval 3.

  

Mijn oven is minder sterk dan die van Emmelou, want ook dit keer moest ik de baktijd bijna verdubbelen. Maar van zodra de keuken zich vulde met de geur van kokos, vanille en amandel durfde ik te vermoeden dat het alvast geen totaal fiasco zou zijn. De bakvorm had ik iets minder vol moeten proppen, want mijn donuts zijn nogal bulkig en iets te bruin uitgevallen, maar het resultaat mag er wezen. Volgens de glutentolerante expert in huis smaken ze niet naar donuts, eerder rijke cakejes, maar "het is niet zo'n mislukking als ik gevreesd had".

Het zou kunnen dat ik geleerd heb uit mijn vele fouten in het verleden en nu op voldoende ervaring kan rekenen om huisgemaakte baksels op tafel te toveren (puh-lease). Het lijkt er echter meer en meer op dat Emmelou er als eerste in geslaagd is om een bakboek te maken waar glutards zonder vijf koksdiploma's en extreem precisiewerk mee aan de slag kunnen. Op naar de cheesecake, dus.